Adoptiecolumn 15: volg hier het verhaal van Nathalie die uit het buitenland adopteert
Nathalie (40) uit Waregem is een veertiger met een rijkgevuld leven. 8 jaar na het overlijden van haar grote liefde bouwt ze doelbewust verder aan een nieuw leven. Toen haar biologische klok begon te tikken besloot Nathalie in 2013 dat ze graag uit het buitenland een kind wilde adopteren. Op onze website deelt ze elke maand haar avontuur.
Beste lezers, de eerste maand van het nieuwe jaar is weeral voorbij. Hopelijk zijn jullie die allemaal goed doorgekomen. Bij mij gaat het leven alvast zijn gangetje. Heel veel werk en vakantie lijkt nog immens veraf. Ook tijd voor een nieuwe column dus! Ik probeer die steeds op een positieve manier over te brengen. Ook ook al bevindt de hele adoptieprocedure zich in een neerwaartse spiraal, ik probeer vooruit te kijken, moed te houden en een sprankeltje hoop. Maar het is niet altijd even gemakkelijk om alles alleen te moeten dragen want eerlijk gezegd, ik maak me zorgen, grote zorgen , …
Dat ik ouder word en op die manier heel wat kostbare tijd met mijn kind zie verloren gaan, dat mijn vonnis zal verlopen aangezien het maar 4 jaar geldig is en vooral, dat mijn kindje ondertussen in het weeshuis moet verblijven in plaats van in een warm gezin. Ik geef het toe, ik word serieus ongeduldig, zeker nu een collega binnenkort misschien zwanger is en nu een vriendin vertrokken is naar Ghana. Bij mij knaagt enkel de onzekerheid. Hopelijk kan de invloed van de bevoegde instanties in België wat aangewend worden zodat alles in Guinea in een stroomversnelling mag komen. Hopelijk krijgen we goed nieuws, hopelijk verandert de situatie snel, hopelijk … 2018 start dus voor mij als het jaar van de hoop, want hoop doet leven zegt men. Een motto om te onthouden!
In afwachting kan ik de opvoedingslessen in gehoorzaamheid en zindelijkheid al een beetje oefenen op mijn Golden Retriever pup Qasper. Meteen blijkt dat je als baasje massa’s geduld, tijd en energie moet investeren in dat pluizig bolletje op 4 pootjes dat iedere dag groter en groter wordt, constant met je wil spelen, grote bambi ogen opzet als hij stout geweest is en vooral heel veel liefde, aandacht en knuffels vraagt. Best wat gelijkenissen wat mij betreft! Volgens mijn mama de ideale voorbereiding. En inderdaad, het leven van een mama, het kan soms best vermoeiend zijn maar wat je ervoor terugkrijgt is onbetaalbaar.
Aan het ministerie van Guinea zou ik dan ook willen zeggen, als jullie dat werkingsdocument voor opstart van de commissie nu snel willen ondertekenen, dan kunnen onze adoptiekindjes eindelijk naar huis komen, naar hun ‘thuis’ waar mama’s en papa’s op hen wachten om hen te overladen met alle mogelijke liefde en te omringen met goede zorgen, alle kansen en mogelijkheden te bieden om zich een voor een te ontplooien tot fantastische mensen. Voor iedereen onder jullie die wacht op een adoptiekindje, samen houden we de moed erin, het komt goed, daar ben ik zeker van. Daar moeten we in geloven!
