Ben je een trendslaaf als je ziek wordt van gezond eten?

Wat is gezond eten? Redactrice Ann moest haar definitie ervan aanpassen, want ze kampt met enkele voedselintoleranties. Hip, toch?

In tijden waarin voedselintoleranties als modegril bestempeld worden, durf ik het bijna niet te schrijven: ik heb er enkele. Waardoor ik meer dan 30 jaar lang ziek werd van eten. Mijn arme moeder deed nochtans haar uiterste best om me gezond op te voeden, elke dag stond ze vroeger op om me met versgeperst fruitsap (plus een scheut vitaminerijk citroensap, de schat) aan de ontbijttafel te verwelkomen, wekelijks werden karrenvrachten vitamine-, mineralen- en vezelbommen aan de voordeur geleverd en als er brood, pasta of rijst geserveerd werd, was het de volkoren variant. Gezond, gezond, gezond. Volgens de voedingsdriehoek. Maar ik werd er ziek van. In extreme situaties verloor ik het bewustzijn. In de schoolbanken, op restaurant, gezellig thuis of op straat, het kon mijn lichaam niet schelen waar ik was, als het mijn recent verorberde maaltijd moeilijk verteerbaar vond, ging het over tot een protestactie. Dolletjes. Je zou ervan versteld staan hoe een mens daarmee leert leven. De excuses die je verzint om niet te moeten eten, de timing die je uitdoktert omdat je op tijd thuis wil zijn voor je lichaam naar protestmodus schakelt…
Natuurlijk ben ik met mijn symptomen naar een arts gestapt, zelfs een resem artsen, die me binnenstebuiten keerden. Tevergeefs. ‘Niets abnormaals te zien’ of ‘Het zal stress zijn’. Stress... Als zevenjarig door Modewijzer geobsedeerd kind had ik daar weinig last van. Dus bleef ik aanmodderen en op mijn hoede voor eten, dertig jaar lang. Tot een voedingsdeskundige me na maanden van elimineren en weer toevoegen wees op enkele voedselintoleranties. De bevindingen stonden haaks op alles wat ik over – gezonde – voeding geleerd had, dus was ik kritisch. Maar na maanden van vallen en opstaan moest ik het toegeven: mijn lichaam tolereert niet alle voedsel dat volgens de wetenschap gezond is.

Omdat mijn nieuwe eetgedrag niet overeenstemt met wat de voedingsadviezen voorschrijven, blijf ik met vragen zitten en volg ik graag publicaties over gezonde voeding. Deze week gaat Joël De Ceulaer in De Morgen bijvoorbeeld op zoek naar de waarheid over gezonde voeding. Bestaat die überhaupt? Waarom duiken er alsmaar boeken en artikels op waarin de klassieke voedingsdriehoek kritisch besproken wordt? Waarom voelen zoveel mensen zich goed bij alternatieve adviezen die niet overeenstemmen met wat de klassieke voedingsleer zegt? Zijn al die mensen dan ziek? Of zou het kunnen dat niet iedereen een standaard lichaam heeft waaraan je standaard gezond voedsel moet toevoegen? Misschien zijn we individuen die niet allemaal dezelfde brandstof nodig hebben? Het is maar een idee... Misschien heeft of vindt Joël De Ceulaer er nog andere?

Dat wel meer mensen zich vragen stellen over gezonde voeding, zou je kunnen afleiden uit het tempo waaraan boeken van Pascale Naessens, Kris Verburgh en Rens Kroes over de toonbank vliegen. We proberen massaal onze weg te vinden in de – af en toe tegenstrijdige – adviezen en velen maken daardoor selectievere voedingskeuzes. In een wereld waarin zwaarlijvigheid weegt op de gezondheid en gezondheidszorg is dat een goede evolutie, denk je dan. Maar die interesse heeft ertoe geleid dat ook mensen zonder intoleranties bijvoorbeeld gluten- of lactosevrij willen eten. Want dat is toch gezonder? Of is het trendy? Ik voel me alvast niet hip wanneer mijn bloeddruk een duik neemt en ik me mijn laatste happen beklaag – bourgondiërs met voedselintoleranties, ze bestaan. Daarom schrap ik, doorgaans, bepaalde voeding, want dat is voorlopig de enige manier die ik ken om op een gezonde manier van een lekkere maaltijd te genieten. Frons dus alsjeblieft niet de wenkbrauwen wanneer ik bij je aan tafel schuif en uitleg vraag bij het menu. Ik ben een levensgenieter, geen trendslaaf. En zodra de wetenschap het eens is over een eenvoudigere en efficiëntere oplossing pas ik mijn eetgedrag weer aan. Beloofd.