Column Burn-Out: Energieke dromen
Doortje is 35, getrouwd met haar man en gelukkig met haar job achter de schermen bij een bank. Ze geniet van sport en spel, van vrienden en familie, van buitenzijn en dansen. Begin juli 2017 bereikt ze echter haar limiet. Doortje krijgt een burn-out en herstelt momenteel met vallen en opstaan. Haar verhaal volg je in deze column.
Zou ik al evenveel over energie gedacht hebben als Einstein ooit gedaan heeft? Energie = mc kwadraat. Pfjoew, dat kunnen mijn hersenen nog niet aan. Einstein dacht er duidelijk veel over na, want hij perfectioneert de formule door rekening te houden met de beweging ten opzichte van een assenstelsel. Daar snap ik nog steeds geen donder van, maar één woord onthoud ik. De impuls. Via Wikipedia vind je meer over de wetenschappelijke benadering. Ik zal nooit een wetenschapper worden. Ik zal mijn energie op gevoel moeten stroomlijnen.
Na vier maanden afstand nemen van verplichtingen, van loslaten, van mezelf benaderen zoals ik ben, kan ik vertellen dat ik energie voel. Mijn slaap is redelijk constant, middagdutjes zijn leuk maar geen verplichting, ik ga en sta waar ik wil, ik ontmoet mensen en mijn eerste echte reis mocht ik met volle teugen inademen. Nu sta ik oog in oog met “de impuls”. Wat doe ik met mijn energie? Laat ik haar waaien, verbruik ik de laatste korrel voordat de zon onder gaat, neem ik haar mee op uitstap, laat ik haar door het huis stormen met de stofzuiger in aanslag, kruis ik op één dag alle achterstallige lijstjes af? Ik vind het moeilijk. Ik vind het heel moeilijk om mezelf te blijven omarmen, om mezelf te blijven voelen, om te voelen waar ik deugd van heb en wat me onrustig maakt.
Het is duidelijk dat ik niet meer dezelfde manier van leven wil behouden. Ik kan weer doen, doen, doen en gaan met die banaan. Ik kan het fysiek aan en sla mentaal niet meer in paniek. Maar wat wil ik? Ik wil het anders aanpakken. Ik wil mezelf blijven voelen en mezelf blijven voeden. Voeden met boterhammekes, maar ook met rust en stilte, ook met aandacht voor mijn verborgen noden. Die verborgen noden die ik enkel kan ontdekken door het stil te maken in mezelf. Door afstand te nemen van die mooie stromende energie. Ik wil doseren, maar heb moeite om het juiste maatje te vinden. Anderzijds geniet ik van mijn energie. Ik geniet van het doen, van het aanpakken, van hetgeen er allemaal mogelijk is. Maar ik geniet bij voorkeur stap voor stap. Ik verkies om beetje bij beetje te groeien. Dit is niet gemakkelijk, maar evenmin onhaalbaar. Ik laat mezelf balanceren, vallen, omkijken, leren, proberen en opnieuw opstaan.
Verdomde impulsen, zo mooi, zo normaal, zo moeilijk om een plaatsje te geven in mijn huidige leven. Wil ik daarentegen leven zonder beweging, zonder extraatjes, zonder vallen en opstaan? Misschien wel, misschien niet. Ik troost me met de gedachte dat de kuilen alsmaar minder diep lijken. Intussen beleef ik de dagen, maak ik het af en toe stil, geniet ik van de toegevingen aan mijn impulsjes en waak ik erover dat ze me niet domineren of dat ze me afleiden van mijn ware wensen. Dat lukt door af en toe terug te schakelen. Door regelmaat in te bouwen en tijd voor mezelf te voorzien. Tijd waarin ik kan overdenken of ik ja móet zeggen of ja wíl zeggen. Maar ook tijd om te denken of ik ja kán zeggen. Bij voorkeur maak ik deze oefening zonder inmenging van impulsen. Daarvoor is mijn hart nog te zeer gehecht een de tijd dat de hemel nog de limiet was en van zware gevolgen geen sprake.
