Mamablog: kermiskinderen

Elke week gunnen onze redactrices je op vrijdag een inkijk in hun leven zoals het is, mét kinderen. Vandaag is redactrice Lynn (36) aan de beurt. Zij is mama van twee jongens: Mathis (8) en Lewis (6).

Voor ik zwanger werd, had ik een duidelijk plan. Plastieken speelgoed? Dat ging bij ons niet in huis komen. Net als K3- en Piet Piraat stemgeluiden, smaakloze kinderkleding en suikerbommen. Ik zou een verantwoorde moeder worden. Zo eentje die alles netjes op een rij heeft en zich niet laat vangen door sluwe kindercommercie. Al bij baby nummer een vertoonde mijn stevig fort van principes haar eerste barsten. Met de beste wil ter wereld kreeg ik die draagdoek uit ecologisch katoen niet rond mijn kind gewikkeld. En die strakke wipstoel die perfect in ons interieur paste? Die zat zo saai dat onze babyzoon het telkens op een gillen zette. Een schommelmodel op batterijen - jawel, mét oerwoudmelodietjes- maakte onze woonkamer lelijker, maar ons leven makkelijker.

In de peuterfase kwam een tweede euvel op ons pad: speelgoed. Want die mooie, houten hebbedingen uit onze kindertijd bleken bij zoonlief niet bijzonder in de smaak te vallen. Terwijl de nostalgische beauty’s op 2dehands.be belandden, vulde onze living zich met schreeuwerige plastieken spullen (en dat mag je best letterlijk nemen). Fast forward naar de kleuterschool waar het kind zich ontpopte tot grote liefhebber van zoet. Een goede moeder moet streng zijn, dus propte ik resoluut roggevolkorenbrood en zelfgemaakte granenrepen in zijn boekentasje. Tot zijn juf me voorzichtig meedeelde dat ik toch wel erg mijn best deed en ik prompt naar de Delhaize reed voor een voordeelpak Plopkoeken.

Intussen groeide onze zoon op tot lagereschoolkind en grote gadgetfan. Na Beyblades (die trouwens enkel in onze gemeente populair - en dus quasi onvindbaar - waren) passeerden ook Pokémonkaarten en Gogo’s de revue. Hoeveel euro’s we voor die dingen neertelden, durf ik al lang niet meer berekenen. Maar een ding heb ik intussen wel geleerd: niet alle principes zijn het waard om halsstarrig aan vast te houden. Net zoals volwassen in alle kleuren, maten en soorten bestaan, is dat bij kinderen niet anders. Voor geen geld ter wereld zou ik mijn kermiskinderen willen ruilen voor exemplaren met een betere smaak. Dus draai ik voortaan de volumeknop open wanneer Dimitri Vegas & Like Mike, Lil’Kleine of Je Broer door de auto schellen. En als ik dan de glinstering in hun ogen zie, weet ik dat deze kermismoeder het er nog niet zo slecht vanaf brengt.