Mamablog: Kind kwijt

Elke week gunnen onze redactrices je op vrijdag een inkijk in hun leven zoals het is, mét kinderen. Vandaag is redactrice Lynn (36) aan de beurt. Zij is mama van twee jongens: Mathis (8) en Lewis (6).

Al wekenlang stond het gedrukletterd in de agenda: SCHOLENCROSS. Die bewuste septemberzaterdag was het ein-de-lijk zover. Strak in het turnpak, met vastgesnoerde loopschoenen en het wedstrijdnummer op de buik gespeld was hij er helemaal klaar voor, onze jongste van zes. Vastberaden om een scherpe tijd neer te zetten. Ietwat zenuwachtig stond hij aan de vertrekmeet van links naar rechts te huppelen, tot dan eindelijk het verlossende startschot weerklonk. Vijfhonderd meter lang rende hij de voeten van onder zijn lijf. Nog in de laatste meters wist hij enkele leeftijdsgenootjes in te halen, maar alle inspanningen ten spijt greep hij net naast die gedroomde podiumplaats. De teleurstelling droop van zijn gezichtje, dikke waterlanders rolden over zijn wangen en een hartstochtelijk gesnik weerklonk. Met veel horten en stoten volgde een relaas over knellende schoenen, pijnlijke voeten en 'niet eerlijk'. Nu moet je weten dat mijn zoon zich niet zo makkelijk laat temmen. Terwijl zijn vriendjes (en grotere broer) hun teleurstelling snel wegspoelden met een Fanta en zakje chips, laat Lewis zijn verdriet niet zomaar uit het hoofd jagen. Een lange onderhandeling (én de toegift dat hij op mijn telefoon mocht spelen) volgde, waarna de rust stilaan weerkeerde. Het moment om samen met man en vrienden de emoties van de dag door te spoelen. Tot ik – bij inmiddels het tweede glas cava - op de achtergrond iets door de micro hoorde schallen dat mijn aandacht trok. ‘Of de moeder van Louise Baeyens even naar de infobalie kon komen want daar wachtte een klein meisje dat heel blij zou zijn om haar mama weer te zien.’ De naam ‘Lewis’ zorgt wel vaker voor verwarring en langere, blonde haren maken het er blijkbaar niet makkelijker op. In een rotvaart baande ik me een weg door de mensenmassa. Daar stond hij dan, mijn kleine held, opnieuw helemaal in tranen. Dat ze hem voor een meisje hadden aanzien, heeft het kind gelukkig niet gemerkt. Maar die podiumplaats? Die heeft deze moeder die dag ook niet bepaald behaald. Gelukkig is er cava als troostprijs.'