Het lichaam van Magalie (40) nam na haar borstkankerdiagnose verschillende vormen aan: "Ik voelde dat ik deze ziekte ging overleven"

Elke maand zetten we een lezeres in de schijnwerpers die na een moeilijke periode vrede nam met haar lichaam. Vandaag is het de beurt aan Magalie, die na haar borstkankerdiagnose met een veranderd lichaam leerde leven.

‘Twee jaar geleden, op Wereldkankerdag, werd ik wakker door steken in mijn borst en ontdekte ik een knobbeltje. Ik wist meteen dat dit slecht nieuws was en sprak het ook uit: borstkanker. ‘Mijn buikgevoel klopte. Naast de chemobehandeling bleek ook een borstamputatie nodig. Voor ik daaraan begon, heb ik mezelf laten fotograferen door een bevriende fotografe. Mijn nicht, een kunstenares, heeft ook een gipsafdruk gemaakt van mijn bovenlichaam. Ik wilde nog even vasthouden aan mijn ongeschonden lijf. Boos of bang was ik niet, ik voelde dat ik deze ziekte ging overleven. We gaven een ‘kankerfeest’ voor al onze vrienden: ze konden vragen stellen en ik liet mijn vriendinnen voelen aan mijn borst. Ik wilde dat zij ook de signalen zouden herkennen, als hen ooit hetzelfde zou overkomen.’ 

Borstreconstructie

‘Na mijn borstamputatie wist ik meteen dat ik een nieuwe borst wilde. En dan nog liefst met mijn eigen weefsel, zo natuurlijk mogelijk. De eerste plastisch chirurg die ik sprak, raadde een DIEP-flapreconstructie af, waarbij er een groot deel huid en vet van de buik gebruikt wordt om met microchirurgie aan de borsthuid te hechten. Ik had te weinig buikvet, zo concludeerde hij. Zelf twijfelde ik ook over deze zware operatie, die bovendien niet altijd slaagt. Mijn lichaam was nog volop aan het aansterken: de ingreep zou me opnieuw verzwakken en grote littekens met zich meebrengen.’ ‘Toch heb ik op een bepaald moment de knoop doorgehakt, al was het geen evidente keuze. Ik vond: mijn ziekte, mijn verlies, mijn besluit.’

Medische mallemolen

‘Na veel research kwam ik bij een tweede plastisch chirurg terecht, die wel voorstander was van de reconstructie met eigen weefsel. Door de chemobehandeling, de coronacrisis, het verlies aan energie en de hormoontherapie die ik moest volgen, was ik enkele kilo’s bijgekomen. Daardoor werd een reconstructie met eigen weefsel toch mogelijk. Opnieuw ben ik mijn lichaam heel dankbaar omdat het op het juiste moment het juiste ding deed: verdikken. Aanvankelijk hebben ze een huidflap uit de buik weggenomen. In een latere ingreep werd er ook vet uit mijn heupen gehaald.’ 
‘Ik heb ondertussen ook een tepelreconstructie en een tepeltatoeage laten uitvoeren. Een hele resem aan operaties die de nodige littekens op mijn lichaam hebben achtergelaten. De afgelopen jaren heeft mijn lijf al veel verschillende vormen en proporties aangenomen. Eerst geen borst, vervolgens een kleine, vierkante borst zonder tepel door de tijdelijke prothese, tot slot een wat grotere borst mét tepel. Eerst een vollere buik, dan een strakke buik met grote littekens. Dat is niet altijd even gemakkelijk geweest. Mijn lichaam is nog steeds een work in progress, maar ik ben ontzettend trots dat ik hier vandaag sta. Ik keek in de cameralens voor mijn behandelingen. En nu, na die medische mallemolen en alle bijbehorende uitdagingen, opnieuw. De cirkel is rond.’