'Mijn baby redde mijn leven': Ellen (36) ontdekte tijdens haar zwangerschap dat ze baarmoederhalskanker had

‘Mijn zoontje heeft mijn leven gered, zonder hem was de kanker nooit tijdig opgespoord.’ Ondanks de enorme tegenslag die haar overviel, blijft Ellen (36) positief. Ze vecht nog steeds elke dag om er weer bovenop te komen, maar vertelt haar verhaal met een glimlach.

Toen mijn man Gert en ik vorig jaar op de symbolische datum 20/02/2020 in het huwelijk traden, was ik al bijna vier maanden zwanger van ons eerste kindje. Het was een prachtige dag die helemaal in het teken stond van onze zin voor avontuur. We fietsten samen in onze wieleroutfit naar het gemeentehuis en vierden met vrienden en familie. Daarna vertrokken we op vakantie naar Zweden. Vlak na onze huwelijksreis brak de coronacrisis uit en ging de eerste lockdown van start. De periode van rust en thuiswerken was de ideale voorbereiding op mijn bevalling. In de 27ste week van mijn zwangerschap begon ik plots last te krijgen van vochtverlies. Mijn man was ongerust, maar ik zag geen reden tot paniek en wilde de consultatie bij de ­gynaecoloog afwachten die een week later ­gepland was. Ik genoot zo hard van mijn zwangerschap dat ik weigerde te geloven dat er iets mis kon gaan. Maar toen het vochtverlies bleef toenemen en onze huisarts ook aan de alarmbel trok, ben ik voor de zekerheid toch maar naar het ziekenhuis ­gegaan. Er werden een hele reeks tests uitgevoerd, maar die leverden niks op. Na overleg met de artsen van het UZ Gent gingen we onbezorgd terug naar huis.

Eén maand voor de uitgerekende bevallingsdatum was het vochtverlies zo hevig geworden dat ik tot vier keer per nacht moest opstaan om mijn maandverband te verwisselen. Toen ik terug op controle ging, leek alles op het eerste gezicht normaal. De dokter reageerde wel verbaasd op mijn verhaal. Ze ging ervan uit dat het vochtverlies ondertussen wel vanzelf gestopt zou zijn, maar niets was minder waar. Tijdens het uitvoeren van enkele extra tests en echografieën werd ook zij ongerust. Ze had een gezwel van 3 cm bij 4 cm in mijn baarmoederhals gevonden. Omdat het om een mooi afgelijnde massa ging, was ze er vrij zeker van dat het gezwel goedaardig zou zijn. Er was dus nog steeds geen reden tot paniek, al blokkeerde het knobbeltje wel de baarmoederhals. Ik was verschrikkelijk teleurgesteld toen ik begreep dat ik een keizersnede zou moeten ondergaan, want ik had altijd gedroomd van een natuurlijke bevalling. Maar uiteraard wilde ik ook geen risico’s nemen, dus beslisten we om te wachten tot de natuurlijke weeën op gang kwamen, om dan waarschijnlijk alsnog voor een keizersnede te kiezen. Mijn gynaecologe wilde het zekere voor het onzekere nemen en maakte voor mij een afspraak voor een extra onderzoek. Daar bleek het gezwel in minder dan een week al gegroeid tot 5 cm bij 7 cm en werd er een specialist bij gehaald. Hij drong aan op een noodzakelijke biopsie, maar ik wilde wachten tot na de bevalling, die ondertussen nog maar negentien dagen later uitgerekend was. De dokter verzekerde mij dat de ingreep vaginaal zou gebeuren, en dat ons kindje niet gestoord zou worden, dus liet ik me uiteindelijk toch ompraten.

Meteen in actie

De biopsie gebeurde op een woensdag, en het zou een week duren voor de resultaten bekend waren. Maar nog voor het einde van die week belde de professor ons op met de mededeling dat hij slecht nieuws had. Op dat moment besefte ik nog steeds de ernst van de situatie niet. Ook tijdens het twee uur durende gesprek in het ziekenhuis is het woord kanker nooit gevallen. De dokter had het over een sarcoom, een kwaadaardige massa die tegen de darmwand drukte en onmiddellijk verwijderd moest worden. Ik herinner me dat ik bij het thuiskomen aan mijn man vroeg of dat betekende dat ik kanker had. We hebben een tijdje wezenloos naar elkaar zitten staren, maar hadden geen tijd om het nieuws te laten bezinken. We moesten meteen in actie schieten om alle praktische zaken te regelen, want twee dagen later werd ik geopereerd. Toen de dokter vertelde dat het gezwel weggenomen zou worden tijdens de keizersnede moest ik even slikken. Mijn laatste hoop op een natuurlijke bevalling verdween als sneeuw voor de zon. Maar toen hij doorging en ons uitlegde dat ook mijn baarmoeder, eierstokken en lymfeklieren verwijderd zouden worden, drong het eindelijk tot mij door hoe ernstig de situatie was. Achteraf ben ik de professor dankbaar dat hij het woord kanker nooit heeft uitgesproken. Ik denk dat ik dan waarschijnlijk zo overdonderd geweest zou zijn dat ik niet meer naar de rest van zijn uitleg had kunnen luisteren. En die was heel belangrijk, want hij begon over het invriezen van eicellen en het inschakelen van een draagmoeder in de toekomst. Hij gaf ons even tijd om erover na te denken, maar benadrukte de hoogdringendheid van de operatie. Als mijn weeën zouden beginnen, zou het te laat zijn. Gert en ik hebben al heel vroeg in onze relatie uitgesproken dat we droomden van een groot gezin. Het besef dat het bij één kindje zou blijven, kwam heel hard aan.

Ondanks alles was de geboorte een prachtige gebeurtenis. Ons zoontje, Rafa-Odile, werd tien minuutjes bij mij gelegd en daarna weggehaald zodat ik onder narcose gebracht kon worden. Toen ik ontwaakte na de operatie wilde ik onmiddellijk naar mijn kamer op de materniteit om de borstvoeding op te starten. Ik vergeet nooit het ontroerende beeld van Gert die ons zoontje een flesje aan het geven was toen ik de kamer in werd gerold. Hij heeft Rafa-Odile aan mij gegeven, en ik heb hem meteen aangelegd. Door de morfine die ik kreeg was de pijn draaglijk en hebben we uiteindelijk tien rustige dagen als gezin in het ziekenhuis doorgebracht om te recupereren. Er werd zelfs beslist om nog twee weken langer te wachten met de opstart van de chemotherapie en de bestraling zodat ik Rafa-Odile uiteindelijk toch zes weken borstvoeding kon geven. Die laatste voeding was een heel emotioneel ­moment. Ik wist dat het nooit meer zou terugkomen en heb er heel intens van genoten. Mijn hart breekt nog elke keer opnieuw wanneer ik het filmpje van dat moment ­bekijk. Het voelde zo onnatuurlijk om te stoppen, alsof er iets van mij werd afgenomen.

Ons gezin is compleet

Vijf weken lang kreeg ik elke weekdag bestraling, en elke maandag ook chemotherapie. De behandeling was verschrikkelijk zwaar, maar gedurende heel het proces heb ik me nooit alleen gevoeld. Elke dag trokken we met ons gezinnetje naar het ziekenhuis, waar Rafa-Odile al snel de lieveling werd van het verplegend personeel. Mijn ouders en mijn broer hadden voor zijn geboorte het huis versierd met slingers en ballonnen, dus voelde thuiskomen telkens weer als feest. Onze buurvrouw bracht ons wekelijks een ovenschotel, en een vriendin die in Parijs woont stuurde postpakketjes met leuke spulletjes.

Al die kleine gebaren maakten de moeilijke periode draaglijk, maar mijn grootste steunpilaren zijn toch mijn man en mijn moeder. Ik kan hen niet genoeg bedanken voor alles wat ze voor mij gedaan hebben. Ook nu nog, tijdens het moeilijke revalidatieproces en de vele ongemakken waar ik mee kamp, staan ze altijd voor mij klaar. Ik heb aan de behandeling pijnlijke gewrichten, gezwollen benen en permanente zicht- en gehoorschade overgehouden, en ik ben gluten- en lactose-intolerant geworden. Aanvankelijk weigerde ik de dokters te geloven toen ze mij waarschuwden dat ik niet voor januari opnieuw aan het werk zou kunnen gaan, maar ondertussen is die datum al verschoven naar oktober. Ik ben door de operatie ook in de menopauze beland, en de agressieve straling werkte maanden later nog steeds in op mijn organen. Toch heeft de kanker mij niet kleingekregen. Ik ben er nu nog meer dan vroeger van overtuigd dat je moet genieten van de kleine dingen. We zijn al plannen aan het maken om deze zomer met een Volkswagenbusje op reis te gaan naar Scandinavië om samen met onze prachtige zoon te genieten van de natuur. Ik ben altijd een optimist geweest, en ik weiger deze tegenslag mijn leven te laten bepalen. Ja, ik heb nog veel pijn. Al is de mentale pijn erger dan de fysieke ongemakken. Ik heb achteraf nog een klap gekregen toen ik besefte dat we misschien te snel hadden beslist om mijn eitjes niet te laten invriezen en daarmee onze laatste kans op een groot gezin lieten schieten. Ik ben door een rouwproces gegaan, maar nu heb ik vrede met onze beslissing. Ons gezinnetje is compleet, en ik ben ongelooflijk dankbaar dat ­Rafa-Odile in ons leven is gekomen. Zonder hem was ik hier vandaag misschien niet meer geweest.