Bevallen in tijden van corona: “Dankzij de bubbel kunnen we volledig focussen op dat kleintje”

Bevallen is nog nooit zo spannend geweest. Want door de coronacrisis komt er heel wat gedoe bij kijken. Grootouders mogen niet op kraambezoek, laat staan dat de babyborrel kan doorgaan. Twee mama’s getuigen. “Oma en opa vinden het moeilijk dat ze hun kleinzoon niet eens kunnen vastpakken.”

5 april stond met een cirkel omringd in de agenda van Lotte Silkens (29). Op die dag was ze immers uitgerekend om te bevallen van haar eerste kindje. Maar de kleine rebel dacht er anders over en had geen zin om de kalender te volgen. Het resultaat: dinsdag 10 maart - veel te vroeg maar oh zo gewenst - was hij daar. Kleine Oscar. 

“Omdat de kans op vroeggeboorte zo groot was, waren we in onze gedachten niet bezig met corona”, vertelt Lotte. “Maar eenmaal hij er was, en we een week in het ziekenhuis moesten blijven, zagen we de situatie volledig omslaan. Dat was heel eng.”

“In het begin lag ons zoontje op de dienst neonatologie, aangezien hij te vroeg geboren was. Overdag mochten mijn man en ik heel de tijd bij hem zijn, maar bezoek ontvangen was lastiger. Per dag mochten mensen twee keer 30 minuten een bezoekje brengen, en dan nog moesten ze één per één binnenkomen. Dat is sowieso niet zo prettig. Verdeel die tijd maar eens onder vier enthousiaste grootouders ... Tot overmaat van ramp was het bezoek vanaf de derde dag niet meer welkom op de dienst neonatologie.”

“De grootouders van Oscar telden af naar het moment dat we verhuisden naar de dienst materniteit, zodat ze terug konden langskomen en hun kleinkind eens konden vastnemen.  Maar toen het zover was, ging die dienst ook dicht. Je zag ook steeds meer mensen rondlopen met een mondmasker. Stilletjes aan raakte de ernst van de situatie duidelijk. Het ziekenhuis leek plots geen veilige plaats meer.”

Traantjes

“Door de coronacrisis mochten we enkele dagen eerder naar huis. Een grote opluchting, want net op dat moment ging het ziekenhuis volledig in lockdown. Sindsdien is de vroedvrouw één keer langs geweest, maar de dag erna liet ze weten dat ze keelpijn en een stevige hoest had. Dat was serieus verschieten. Door de combinatie van een slaaptekort en de onzekerheid over de pandemie, kwamen de tranen er in één keer uit. Wat hebben we nu gedaan? Waar zijn we mee bezig? Op dat moment hebben we een knoop doorgehakt: de vroedvrouw komt niet meer op bezoek, want we willen geen enkel risico nemen. Sindsdien zitten we alleen thuis. Zonder begeleiding.”

“Gelukkig gaat de borstvoeding vlot en is Oscar een flink kereltje. We hebben ook chance met onze vroedvrouw. Als er iets is, wil ze meteen videochatten. Zelfs in het weekend. (lacht) Maar natuurlijk blijft er een klein stemmetje knagen: alles is toch in orde? Normaal moet je drie weken na de bevalling weer naar het ziekenhuis voor een controle. Nu hebben we in overleg met de verplegers besloten om die afspraak te cancelen. We volgen hun motto: als je niet in het ziekenhuis moet zijn, blijf je beter weg.” 

“Behalve de vroedvrouw is er hier nog niemand over de vloer geweest. Dat is vooral vreemd voor mijn ouders - Oscar is hun eerste kleinkind - maar ze houden zich sterk. Desondanks merk je dat ze het moeilijk vinden dat ze hun kleinzoon niet eens kunnen vastpakken. Andersom is het vervelend dat we niet kunnen ‘uitpakken’ met onze zoon. Geen babyborrel, geen bezoekjes. Nu moeten we het stellen met foto’s of een videogesprek. Dat is uiteraard ook leuk, maar toch niet helemaal hetzelfde.”

“Ondertussen doen we ons best om door een roze bril te blijven kijken. Oscar is gezond. We negeren ook heel bewust het nieuws. Anders zouden we toch maar beginnen te piekeren. Nu genieten we met volle teugen van onze qualitytime met drie. Dankzij die bubbel kunnen we volledig focussen op dat kleintje. We zweven ook nog op een roze wolk, dus dat helpt ook.” 

Geen bevalling in bad

Ook voor Wenke Van De Cruys (33) zijn het spannende tijden. Haar eerste twee kindjes kwamen telkens tien dagen te vroeg. Nummer drie is uitgerekend voor vandaag – dinsdag 31 maart – maar laat voorlopig nog eventjes op zich wachten. En dat geeft natuurlijk tijd en ruimte om na te denken over de coronasituatie. “Ik heb het ziekenhuis en mijn vroedvrouw al enkele keren opgebeld voor de nodige info. Moeten we langs de spoed binnengaan, of via een andere ingang? Is het een goed idee om te bellen als m’n water breekt?”

“Je staat ook stil bij de manier waarop je wil bevallen. Heel veel mama’s in spe willen plots thuisbevallen uit angst voor het ziekenhuis. Begrijpelijk, nu de gezondheidszorg kreunt onder de toevloed van coronapatiënten, maar volgens mij is het ziekenhuis nog steeds de veiligste plek.”

“Mijn eerste twee zwangerschappen zijn voorbij gevlogen. Ik ging gewoon mee met de flow. Deze keer heb ik me wél kunnen voorbereiden en heb ik nagedacht: wat kan er allemaal? Wat wil ik? Uiteindelijk had ik mijn zinnen gezet op een bevalling in bad. Ik wou dat zó graag, maar door de coronacrisis gaat het - helaas - niet door. Jammer, want dit is mijn derde en laatste kindje. Maar begrijpelijk, uiteraard. Dat is nu eenmaal ook hoe een bevalling in elkaar zit. Je kan op voorhand zo veel plannen als je wil. Als puntje bij paaltje komt, moet je de controle toch loslaten. (lacht)”

“Ik ben al blij dat mijn man erbij mag zijn, bij het moment suprême. We zijn sowieso van plan om polyklinisch te bevallen. Met andere woorden: we gaan naar binnen, we verwelkomen onze zoon of dochter - het geslacht is immers nog een verrassing -  en we keren meteen weer terug naar huis. Alleen als er complicaties zijn, blijven we daar. Mijn partner krijgt dan de keuze: blijven of weggaan. Kiest hij voor optie B? Dan mag hij niet meer terugkomen. Al hebben we nét gehoord dat die regel versoepeld is. Hij mag overdag één keer langskomen voor een blitzbezoek. Het probleem: uit ervaring weet ik dat de nachten het zwaarst zijn. Als ik dus in het ziekenhuis moet blijven, is de keuze snel gemaakt. Hij blijft ook.” 

Solidariteit

“Eng is dat niet. Het vraagt gewoon véél organisatie. Alles - maar werkelijk alles - moet in de ziekenhuistas zitten. Daarnaast hebben we opvang voor onze twee andere kindjes moeten regelen én moesten we erop letten dat we alles in huis hadden gehaald.”

“Daarbij krijgen we veel hulp van familie en vrienden. Eerlijk, ik ben een nogal fanatieke socialemediagebruiker en post dus veel over mijn zwangerschap op Instagram en Facebook. Handig, want dan krijgen we ook geen bezorgde berichtjes van vrienden die vragen ‘of we het volhouden in deze spannende tijden’. (lacht) Bovendien kunnen ze makkelijk onze situatie volgen. Onlangs postte ik dat we zonder vers eten zaten, toen alle hamsteraars de supermarkten leeg roofden. De dag erna stonden er vrienden voor de deur met een kar vól eten. Superfijn, nietwaar? Ik vind het mooi om te zien hoe iedereen zich zo solidair gedraagt in deze situatie.” 

“Af en toe denk ik na over de kraamperiode. Mijn partner en ik delen de mening dat je een pasgeboren baby het best alleen laat vastnemen door de ouders. Niet door andere mensen. Zo kan het kleintje wennen aan de buitenwereld. De coronaquarantaine komt dus eigenlijk goed van pas. Zelfs als broers, zussen of beste vrienden vragen om binnen te springen, is het antwoord radicaal maar simpel: neen. Het klinkt waarschijnlijk vreemd, maar we bekijken de situatie positief. Ons oudste kindje verjaart in april, maar het feestje wordt nu eventjes uitgesteld. We moeten ook geen rekening houden met andere externe factoren, zoals de kindjes op tijd op school krijgen. We gaan een extreem rustige periode tegemoet. Ideaal om als gezin te wennen aan dat nieuwe kleintje.”

“De enige die het er wat moeilijk mee heeft, is mijn mama. Zij is verpleegster, dus mag in geen geval op visite komen. Als ze nu spulletjes komt afleveren, moet ze ook op twee meter van het raam staan. Ze weet dat die afstand er ook zal zijn als de baby er is, en dat knaagt aan haar. Maar ach. Het is niet haar eerste kleinkind, en ook niet het laatste, want mijn zus is zes maanden zwanger. Hopelijk kan ze die kleine baby binnen drie maanden wél meteen in haar armen nemen.”

Ben je ook net bevallen of een mama in spe? En zit je met vragen? Dan kan je terecht op de gloednieuwe website ‘Het is een fase’. Die werd opgericht door lifestylejournalist Rien de Mey en Elke Notebaert, vroedvrouw bij ‘De Wolk’. Handig, want hier vind je een heleboel informatie, afgestemd op de coronacrisis.