Gelein houdt een depressiedagboek bij. “Mijn grenzen zijn afgebakend met schrikdraad. Ertegen botsen is pijn hebben”

“Ik ben bezig met de blokjes van de omgevallen Jenga heel bewust, en vooral heel stevig, weer op te bouwen.” Sinds onze collega Gelein (34) het etiket ‘depressief’ opgeplakt kreeg, houdt ze een dagboek bij. Ook vandaag deelt ze met ons hoe het met haar gaat. Gelein vertelt over haar laffe excuusmail, haar zoektocht naar zingeving, en hoe haar verdedigingsmechanisme zich soms tegen haar keert. “Bij huidige werk staat er ‘freelance creative’. ‘Die Momenteel Nauwelijks Werk Aanneemt, Noch Aangeboden Krijgt’ zet ik er niet achter.” 

DAG 44: Liar liar, pants on fire

“Sorry, ik kan niet komen vandaag. Ik werd wakker met keelpijn.” Ik zeg mijn derde afspraak met mijn psycholoog af op de meest laffe manier: verschuilend achter een pandemie. Ik heb geen keelpijn. Ik heb gewoon geen zin.

Ik heb al heel wat gesprekken met coaches, psychologen en ander goed volk in mijn leven gehad. En als het werkt, kom ik compleet hyper en tegelijk doodmoe terug thuis. Dan struikel ik over mijn woorden om de inzichten die ik heb opgedaan aan mijn man te vertellen.

Dit keer grom ik wat. Probeer wel te herinneren wat er gezegd was, maar steek het op mijn kapotte hersenen dat het me niet lukt. Ik denk dat mijn psychologe een hele capabele fijne vrouw is, maar niet voor mij. Ik voel geen klik, en heb al 120 euro betaald om daarachter te komen.

“Hoe is dat, als Nederlander in België?” Ze stelde een zeer veelzeggende vraag, dat dan weer wel. Ik vind het moeilijk om open te zijn hier, omdat ik het idee heb dat ik mensen choqueer. Of dat ze een heel ander beeld van me hebben dan ik bedoel. Coach is een Nederlandse. Nog een andere coach heeft aan mijn stukke hersenen verteld waar hij vandaan komt, en het is ook niet België. De vorige psychologe die ik wegjaagde is een Vlaamse, maar met haar had ik wél een klik.

Het is voor mij zo belangrijk dat het helemaal goed zit als ik eenmaal de stap zet om hulp te vragen. Er zijn veel hervormingen op til over de kosten van psychologie in België. Ik hoop dat ‘gratis proefgesprekken’ er één van is. Om heel eerlijk te zijn, heb ik mijn psychologe geen kans gegeven. Ik had me al vóór de sessie voorgenomen dat ik haar niet leuk zou vinden, lees ik terug in mijn eerdere verhalen.

Damn you column. Ik zou nu gewoon verder willen doen. Doormodderen. Proberen weer te werken. Kijken waar mijn energie vandaan komt en daarmee verder gaan. Alleen.

Ik vroeg een tijd geleden aan een vriend of hij denkt dat vroedkunde iets voor mij is. Hij is zelf verpleger van beroep en ook - jawel - vroedman. Ik vertelde hem mijn reden, dat ik me zo nutteloos voelde in mijn job in de marketing. Dat ik écht iets wil betekenen voor een ander. Zingeving is één van de heetste hangijzers geweest in de aanloop hiernaartoe. Waar doe ik het eigenlijk allemaal voor, voor wie?

“Maak je geen illusies", vroedmanvriend is duidelijk. “het is geweldig werk, maar na een tijdje wordt dat een job als een ander. Zorg eerst maar dat het in dat kopje van je goed zit, daarna kan je verder kijken.” Ik ben verbluft. Dit was nog voor ik ook maar aan iemand expliciet had gezegd hoe slecht het ging. Wat je in België toch allemaal kan zeggen zonder het te zeggen.

En ja: nu gewoon alleen aanmodderen zonder te dealen met wat er met mij gebeurd is, is niet heel duurzaam. Dat weet ik. Ik vind mijn werk bovendien ook gewoon echt leuk, in betere tijden. Ik ben het aan mezelf nu verschuldigd om hulp te zoeken. Maar waar, en bij wie?

Als er één deur dichtgaat, waait er een andere open. Mijn laffe excuusmail is nog maar net weg als ik een sms krijg van mijn Nederlandse coach. “Hoe gaat het? Zullen we weer eens bellen?”

DAG 49: Als ik het zelf zeg

Ik heb een burn-out. Ik ben thuis. Als ik het zelf zeg, kan een ander het niet eerst zeggen. Ik heb het gesprek met mijn oude werkgever gehad na mijn ontslag per sms en ben heel eerlijk over waarom het op dit moment écht geen probleem was om op korte termijn langs te komen. Waarom mijn agenda zo leeg is. Ik heb een burn-out. Ik ben thuis. Ik zeg dat ik het voor twee dagen per week wil proberen, maar dat ik niet fulltime kom werken. Dat ik mijn best ga doen -ah ja! - maar dat ik niet kan beloven dat ik een hele betrouwbare werknemer ben. Misschien val ik weer uit.

Mijn grenzen zijn afgebakend met schrikdraad. Ertegen botsen is pijn hebben. Maar ik zeg ook dat ik voel dat het langzaam beter gaat. Dat ik opkrabbel. Dat ik nu bezig ben de blokjes van de omgevallen Jenga heel bewust en vooral heel stevig weer op te bouwen.

Als ik het zelf zeg, kan een ander het niet eerst zeggen. Een zeer handig verdedigingsmechanisme, behalve als dat ‘zelf zeggen’ begint te woekeren en gemeen wordt (hoi Annemarie (Gelein noemt haar lelijke innerlijke stem Annemarie, red.). Het zelf zeggen voelt als controle hebben over wat er gezegd wordt. Iets waar mijn psychologe op antwoordde: je hebt geen controle over wat er gezegd wordt, alleen hoe jij erop reageert. Gaat niet op als je grootst criticaster vanbinnen zit, maar goed.

Ik haal mijn vorige job uit mijn bio op LinkedIn. Ik weet niet wat ik er dan moet zetten. ‘Ik Wil Je Opzich Helpen Met Teksten Als Ik Het Onderwerp Leuk Vind En Als Je Me Er Veel Geld Voor Geeft Maar Eigenlijk Ben Ik Ook Best Tevreden Als Ik Mijn Dagen Kan Vullen Met Milion Dollar Listing Kijken.’ Iets te lang.

Er is een tijd geweest dat ik LinkedIn haatte. Maar echt haatte. Meer nog dan alle andere sociale media. Facebook vind ik vermoeiend. Behalve af en toe een niezende panda en handige verjaardagskalender, vind ik het toch niet echt de moeite om er nog op te kijken. Instagram heb ik ook een tijd stopgezet, maar ook daar vind ik het wel weer leuk om mooie plaatjes te zien van leuke mensen. Ik weet heel goed dat op Instagram alleen de mooie kanten staan. Dat doe ik zelf ook.

Maar Linkedin, Jezus. Hoe meer twijfels ik kreeg over mezelf en hoe goed ik was op mijn werk, hoe meer ik het haatte om de zelfpromotie op Linkedin te bekijken. Al die succesverhalen van mensen die veel beter zijn dan ik. En toch doe ik er nu weer aan mee. Ik ben mijn vorige werk gestopt, dus die ‘jobtitle’ moet geupdated worden. Maar naar wat?

Ik schrijf alvast een berichtje. Een eerlijk berichtje. Dat er een column aankomt en dat ik dat doodeng vind. Dat die column er is omdat ik een burn-out heb, en een depressie heb. Ik zet het erin op de manier dat ik dat wil. Als ik het zelf zeg, kan een ander het niet eerst zeggen.

Bij huidige werk staat er ‘freelance creative’. ‘Die Even Nauwelijks Werk Aanneemt, Noch Aangeboden Krijgt’ zet ik er niet achter. Ga ik ooit weer kunnen werken? Ga ik ooit weer willen werken? Zet ik daar binnenkort iets prachtigs als ‘Chief Creative Head Of Communication Marketing Evangelist’ om het er twee maanden later weer af te halen? Met freelance creative doe ik niks mis, redeneer ik. Lekker vaag.

Nu nog de bio. Als ik het zelf zeg …