Kelly heeft twee auto-immuunziekten en leerde zichzelf na een turbulent parcours aanvaarden: "Ik heb moeten knokken"

Elke maand zetten we een lezeres in de schijnwerpers die na een moeilijke periode vrede nam met haar lichaam. Vandaag is het de beurt aan Kelly, die al jarenlang strijdt tegen twee auto-immuunziekten.

‘Op mijn zeventiende konden we niet meer om mijn klachten heen: ik hield op een gegeven moment niets meer binnen behalve water en rijst. Ik viel in korte tijd kilo’s af – zo snel en zoveel dat het gevaarlijk werd. Na een lange zoektocht vielen bij de specialist de puzzelstukjes in elkaar: de ziekte van Crohn, een chronische ontstekingsziekte van de darm.’ 

Onverwacht zwanger 

‘Op mijn twintigste raakte ik onverwacht zwanger. Niemand had me verteld dat de pil en de ziekte van Crohn niet samengaan. De zwangerschap – het beste wat me ooit overkomen is – had wel een positieve invloed op mijn ziekte. Helaas doken er ­andere klachten op: de pijn in mijn polsen en enkels was niet te houden. Om onze ongeboren dochter niet in gevaar te brengen, mocht ik geen medicatie nemen en was ook een MRI geen optie. In het laatste trimester liep ik rond met gips om mijn polsen en enkels. Die extra druk en ondersteuning deden deugd, maar praktisch was het niet. Na mijn bevalling kwam ik opnieuw in een medische mallemolen terecht, totdat een reumatoloog de ziekte van Bechterew vaststelde, oftewel ontstekingsreuma.’

Twee kleerkasten 

‘Voor de ziekte van Crohn moet ik een leven lang medicatie slikken, opletten met gekruid eten, melkproducten en bruisende drankjes ... om nog maar te zwijgen van de opflakkeringen wanneer ik aan het toilet gekluisterd ben. Om mijn ontstekingsreuma onder controle te houden volg ik drie keer per week kinesitherapie. Het vermindert de pijn, maar in se is het dweilen met de kraan open. Bovendien gaat de medicatie tegen mijn auto-immuunziekten niet goed samen: mijn crohnmedicatie werkt ontstekings- en reumaklachten in de hand, terwijl mijn ontstekingsremmers nefast zijn voor mijn darmen.’ 

‘Door natuurlijke aanleg, emo-eten, mijn medicatie en geregelde opstoten van de ziekte van Crohn heb ik lang gejojood. Soms had ik maatje 36, enkele maanden later kon dat 42 zijn. Ik had daarom twee kleerkasten. Aan mijn zwangerschap heb ik ook veel striemen overgehouden. De optelsom zorgde ervoor dat ik meer dan eens huilend voor de spiegel stond. Ook op professioneel vlak was het knokken. Ik was soms lange tijd ziek of miste vergaderingen door mijn buikklachten. Het was allesbehalve evident, maar ik heb er als alleenstaande mama altijd alles aan gedaan om fulltime te werken.’ 

Mooie lingerie

‘Nog niet zo lang geleden heb ik de knop omgedraaid. Mijn dochter is nu vijftien, en ik wil niet dat zij zich ooit zo nodeloos onzeker voelt als ik heb gedaan. Hoewel ik tegenwoordig blijf hangen op dat maatje meer, voel ik me beter in mijn vel dan ooit. Ik trek elke dag bewust een mooi lingeriesetje aan – dat is mijn manier om mijn zelfvertrouwen te boosten. Ik zal me in de toekomst nog futloos voelen, ik zal nog pijn moeten verbijten. Maar het helpt dat ik nu vrede heb met mezelf, en een sterke vrouw in de spiegel zie.’